زبانی برای سخن گفتن: نقطه ی آخر

من به هیاءت ما زاده شدم
به هیاءت پرشکوه انسان

تا در بهار گیاه به تماشای رنگین کمان پروانه بنشینم
غرور کوه را دریابم و هیبت دریا را بشنوم
تا شریطه ی خود را بشناسم و جهان را به قدر همت و فرصت خویش معنا دهم

که کارستانی از این دست
از توان درخت و پرنده و صخره و آبشار
بیرون است.

انسان زاده شدن تجسد وظیفه بود:
توان دوست داشتن و دوست داشته شدن
توان شنفتن
توان دیدن و گفتن
توان انده گین و شادمان شدن
توان خندیدن به وسعت دل،
توان گریستن از سویدای جان
توان گردن به غروربرافراشتن در ارتفاع شکوه ناک فروتنی
توان جلیل به دوش بردن بار امانت
و توان غمناک تحمل تنهائی
تنهائی
تنهائی
تنهائی عریان.

انسان
دشواری ی وظیفه است.

احمد شاملو

1. با "در آستانه" ی شاملو آغاز کردم...این شعر انسان ساز را همیشه دوست داشته ام...
2. تلاش خواهم کرد تا مسائل فرهنگی و سیاسی روز جهان را با دیدی بی طرف بررسی کنم؛ با نظرات زیبایتان مرا در این تلاش یاری دهید.
3. آرشيوهاي معمولي و موضوعي در پايين صفحه قرار دارند، قبل از آن دو، قسمتي هم به نام "وب نويس" گذاشته ام...وب نوشت هاي موجود در اين قسمت، علاوه بر نام وبلاگ حاوي عنوان آخرين مطلب نوشته شده، چند جمله ي آغازين آن_و همچنين تاريخ نوشته شدن آن_ مي باشد.هر دوستي كه تمايل دارد وبلاگش در اين قسمت ثبت شود،به من_از راه اي ميل و يا قسمت نظرات وبلاگ_اطلاع دهد؛ تنها خط قرمز، وبلاگ هاي غير اخلاقي است.
4. دوستان عزیزم، پیشنهادات و انتقادات خود را به پست الکترونیکی soranblog@yahoo.com ارسال بفرمایید.

جمعه، شهریور ۰۶، ۱۳۸۸

نقطه ی آخر

هیچ نظری موجود نیست:

زبانی برای سخن گفتن

درباره ی من

کافه تارنما

وب نویس

آرشیو موضوعی

نوشته های پیشین