کمتر از یک ماه دیگر انتخابات ریاست جمهوری در ایالات متحده آمریکا انجام خواهد شد و برای ما که ساکن یکی از مناطق حساس جهان هستیم، این رخداد_به دلیل ابرقدرت بودن این کشور_بسیار تاثیرگذار خواهد بود.
تا زمان انتخابات، تلاش خواهم کرد یک مجموعه یادداشت را به این رخداد اختصاص دهم.
در بخش پایانی این یادداشت، نگارنده ی این متون تمایل شخصی خود درباره ی موضوع مورد بحث را بیان کرده است،امیدوارم که این "ابراز تمایل شخصی" باعث آزردگی خوانندگان نکته سنج نشود.
1. باراک اوباما پیشتاز است، اما هنوز نمی توان نتیجه ی نهایی را پیش بینی کرد.
همه ی لابی ها،همه ی دولت های ذی نفع،همه ی کوتوله قدرت های جهان و خلاصه ی کلام همه ی جهان منتظر روز 14 آبان اند و البته برای پیشبرد منافع خود در این "جدال بزرگ" هم به شدت تلاش می کنند.در چنین روزهایی است که همه درک می کنند که "در بطن ابرقدرت دارای لابی بودن" چه قدر اهمیت دارد.
2. نامزد های دو حزب تاکنون چند بار با هم مناظره داشته اند،تعجب بسیاری از دمکرات ها از این است که مک کین چگونه توانست گفتگو با اوباما را با نتیجه ی مساوی به نفع خود به پایان ببرد، و البته تعجبشان خیلی هم بی جا نیست.
در مناظره ی اول مک کین هیچ گاه رو به اوباما سخن نگفت و در تمام لحظه های گفت و گو، رویش یا به طرف مجری برنامه بود و یا به سوی مردم.این عمل هم می تواند یک تاکتیک کارساز به حساب بیاید و هم یک نقطه ی ضعف خطرناک. نامزد حزب جمهوری خواه خواست به زبان بی زبانی بگوید که این آقا(اوباما) نه در قد و قواره ی من است و نه هم اندازه ی پست ریاست جمهوری. این یک توهین به اوباما و یک اشتباه از طرف مک کین بود.
در مناظره ی کاندیداهای معاونت ریاست جمهوری، سارا پیلین توانست به خوبی در برابر جوزف بایدن بایستد،اعتماد به نفس او، بسیاری از جمهوری خواهان را_به تازگی_به او امیدوار کرده است،او توانسته است که به خوبی نقش یک معاون رییس جمهور اثرگذار را برای مک کین ایفا کند.
3. به نظر می رسد که در صورت پیروزی دموکرات ها_که احتمال آن در حال حاضر تا اندازه ای زیاد است_منطقه سریع تر به سمت طرح آمریکایی "خاورمیانه ی بزرگ" برود، این را باید از گفته های غیررسمی و تائید نشده ی سناتور جوزف بایدن(کاندیدای معاونت ریاست جمهوری حزب دموکرات) در یک محفل خصوصی مبنی بر مشخص بودن سفیر آینده ی آمریکا در اربیل(مرکز حکومت منطقه ای کردستان عراق) فهمید، حرکت منطقه به سمت "خاورمیانه ی بزرگ" می تواند سازنده ی جنگ های بسیار باشد؛ و با این وجود بسیار عجیب است که برخی از افراد، دموکرات ها را صلح طلب می خوانند.
هرگونه آرامش در منطقه ی ما_در حال حاضر_ به ضرر منافع درازمدت توده های مردم است، به نظر من برای دست یافتن به هر گونه آزادی باید یک بها پرداخته شود، و این بها می تواند بسیار سنگین_و البته دارای ارزش_ باشد. انتخاب شدن اوباما (به دلیل تمایلات اسراییلی همیشگی اکثریت دموکرات ها_و از جمله کاندیدای فعلی حزب) نه تنها ادامه ی فرآیند صلح فلسطین و اسراییل را به خطر می اندازد بلکه با حاکم کردن گفتمان تحریم به جای جنگ تمام داستان های ایران و جامعه ی جهانی را به ابتدا باز خواهد گرداند، بسیاری_و از جمله من_ می دانیم که آمریکا با چه هدفی به منطقه لشگرکشی کرده است، ولی آیا در صورتی که ما تنها و تنها از خروج آمریکا از منطقه(بخصوص عراق) حمایت کنیم، چیزی بهتر خواهد شد؟ دوباره ما می مانیم و رژیم های سرکوبگر منطقه و انفال های آینده، آمریکا آمده است و امکان دارد که در این آمدن خیلی ها بسوزنند، به بسیاری از خواهرانمان تجاوز شود،افراد بسیار دیگری کشته شوند و ...، و این کارها منفور و غیرانسانی هستند، ولی چاره ای نیست، رژیم جمهوری اسلامی جز با حمله ی خارجی سرنگون نمی شود و فکر می کنم که خیلی ها با این حرف موافقند؛ دیگر فرصتی نمانده است، مگر ما قرار است تا کی فرصت داشته باشیم تا عقب ماندگی های خود را جبران کنیم؟ آیا باید بیست سال دیگر باز هم شاهد ارائه ی یک "چشم انداز بیست ساله"ی توسط مسئولانمان باشیم؟ مطمئن باشید سه چهار سال دیگر، کشوری مانند افغانستان هم به ما ریشخند می زند، من به راستی برای کسانی که هنوز به اصلاح طلبان امیدوارند، متاسفم.
ما به یک سرباز جمهوری خواه نیاز داریم.
4. به نظر شما چه کسی برنده ی انتخابات ریاست جمهوری آیالات متحده خواهد شد؟
تا زمان انتخابات، تلاش خواهم کرد یک مجموعه یادداشت را به این رخداد اختصاص دهم.
در بخش پایانی این یادداشت، نگارنده ی این متون تمایل شخصی خود درباره ی موضوع مورد بحث را بیان کرده است،امیدوارم که این "ابراز تمایل شخصی" باعث آزردگی خوانندگان نکته سنج نشود.
1. باراک اوباما پیشتاز است، اما هنوز نمی توان نتیجه ی نهایی را پیش بینی کرد.
همه ی لابی ها،همه ی دولت های ذی نفع،همه ی کوتوله قدرت های جهان و خلاصه ی کلام همه ی جهان منتظر روز 14 آبان اند و البته برای پیشبرد منافع خود در این "جدال بزرگ" هم به شدت تلاش می کنند.در چنین روزهایی است که همه درک می کنند که "در بطن ابرقدرت دارای لابی بودن" چه قدر اهمیت دارد.
2. نامزد های دو حزب تاکنون چند بار با هم مناظره داشته اند،تعجب بسیاری از دمکرات ها از این است که مک کین چگونه توانست گفتگو با اوباما را با نتیجه ی مساوی به نفع خود به پایان ببرد، و البته تعجبشان خیلی هم بی جا نیست.
در مناظره ی اول مک کین هیچ گاه رو به اوباما سخن نگفت و در تمام لحظه های گفت و گو، رویش یا به طرف مجری برنامه بود و یا به سوی مردم.این عمل هم می تواند یک تاکتیک کارساز به حساب بیاید و هم یک نقطه ی ضعف خطرناک. نامزد حزب جمهوری خواه خواست به زبان بی زبانی بگوید که این آقا(اوباما) نه در قد و قواره ی من است و نه هم اندازه ی پست ریاست جمهوری. این یک توهین به اوباما و یک اشتباه از طرف مک کین بود.
در مناظره ی کاندیداهای معاونت ریاست جمهوری، سارا پیلین توانست به خوبی در برابر جوزف بایدن بایستد،اعتماد به نفس او، بسیاری از جمهوری خواهان را_به تازگی_به او امیدوار کرده است،او توانسته است که به خوبی نقش یک معاون رییس جمهور اثرگذار را برای مک کین ایفا کند.
3. به نظر می رسد که در صورت پیروزی دموکرات ها_که احتمال آن در حال حاضر تا اندازه ای زیاد است_منطقه سریع تر به سمت طرح آمریکایی "خاورمیانه ی بزرگ" برود، این را باید از گفته های غیررسمی و تائید نشده ی سناتور جوزف بایدن(کاندیدای معاونت ریاست جمهوری حزب دموکرات) در یک محفل خصوصی مبنی بر مشخص بودن سفیر آینده ی آمریکا در اربیل(مرکز حکومت منطقه ای کردستان عراق) فهمید، حرکت منطقه به سمت "خاورمیانه ی بزرگ" می تواند سازنده ی جنگ های بسیار باشد؛ و با این وجود بسیار عجیب است که برخی از افراد، دموکرات ها را صلح طلب می خوانند.
هرگونه آرامش در منطقه ی ما_در حال حاضر_ به ضرر منافع درازمدت توده های مردم است، به نظر من برای دست یافتن به هر گونه آزادی باید یک بها پرداخته شود، و این بها می تواند بسیار سنگین_و البته دارای ارزش_ باشد. انتخاب شدن اوباما (به دلیل تمایلات اسراییلی همیشگی اکثریت دموکرات ها_و از جمله کاندیدای فعلی حزب) نه تنها ادامه ی فرآیند صلح فلسطین و اسراییل را به خطر می اندازد بلکه با حاکم کردن گفتمان تحریم به جای جنگ تمام داستان های ایران و جامعه ی جهانی را به ابتدا باز خواهد گرداند، بسیاری_و از جمله من_ می دانیم که آمریکا با چه هدفی به منطقه لشگرکشی کرده است، ولی آیا در صورتی که ما تنها و تنها از خروج آمریکا از منطقه(بخصوص عراق) حمایت کنیم، چیزی بهتر خواهد شد؟ دوباره ما می مانیم و رژیم های سرکوبگر منطقه و انفال های آینده، آمریکا آمده است و امکان دارد که در این آمدن خیلی ها بسوزنند، به بسیاری از خواهرانمان تجاوز شود،افراد بسیار دیگری کشته شوند و ...، و این کارها منفور و غیرانسانی هستند، ولی چاره ای نیست، رژیم جمهوری اسلامی جز با حمله ی خارجی سرنگون نمی شود و فکر می کنم که خیلی ها با این حرف موافقند؛ دیگر فرصتی نمانده است، مگر ما قرار است تا کی فرصت داشته باشیم تا عقب ماندگی های خود را جبران کنیم؟ آیا باید بیست سال دیگر باز هم شاهد ارائه ی یک "چشم انداز بیست ساله"ی توسط مسئولانمان باشیم؟ مطمئن باشید سه چهار سال دیگر، کشوری مانند افغانستان هم به ما ریشخند می زند، من به راستی برای کسانی که هنوز به اصلاح طلبان امیدوارند، متاسفم.
ما به یک سرباز جمهوری خواه نیاز داریم.
4. به نظر شما چه کسی برنده ی انتخابات ریاست جمهوری آیالات متحده خواهد شد؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر