ضرورت سعه ی صدر مذهبی؛بحثی در باره ی کسی که روزه می گیرد و کسی که روزه نمی گیرد

1. به وضوح می توان مشاهده کرد که بخش قابل توجهی از شهروندان،روزه نیستند؛ متاسفانه بسیاری از مذهبی های ما یا این واقعیت را انکار می کنند و یا به شیوه ای تکفیرمانند با این افراد رفتار می کنند.

آیا این شیوه ی برخورد با مساله،سازنده است؟ آیا نمی توان شیوه ی بهتری را به کار برد؟

2. دلیل این روزه نگرفتن چیست؟سیستم حاکمه نقش بسیار مخربی بر اعتقادات مردم داشته است،من این "نقش بسیار مخرب" را دلیل عمده ی این "دین زدگی"_به خصوص در مورد نسل جوان و یا به عبارت بهتر نسل بعد از انقلاب_ می دانم،البته می توان دلایل دیگری_از قبیل "بر سرکار بودن سیستمی عملاً لائیک در کردستان عراق و تاًثیر آن بر این سوی مرز"_ را هم برشمرد.

3. اگر کسی به گونه ای منطقی به این مساله بنگرد،مشکلی را در آن نمی بیند،یک فرد به گونه ای رفتار می کند و فرد دیگر آن شیوه را نمی پسندد و به آن عمل نمی کند،این چه اشکالی دارد؟چرا نسل تازه همواره باید از نسل گذشته پیروی کند؟ریش سفیدان_و یا به تعبیر عامتر "سنتی ها"_از چه می ترسند؟از "از راه به در شدن جوان ها"؟

4. به یاد دارم که در داستان نبوت حضرت موسی_که در یکی کتاب های قرآن دوره ی دبیرستانم ذکر شده بود_ خداوند در سومین(؟) دستور،او را به سعه ی صدر در برخورد با مردم سفارش کرد،به نظر من "جامعه ی روزه بگیر ما" فراموش کرده است که "آن چیز دیگر" را هم تحمل کند،می توانیم به یاد همدیگر بیاوریم که "تحمل کردن" خیلی سخت نیست.